Jak rozmawiać z nastolatkiem, żeby obeszło się bez awantur?

Okres buntu przeżywał każdy z nas. Technologia i sposoby wychowania nie mają nic wspólnego z tym, co nastolatek może przeżywać. Pierwsze rozczarowania w szkole, z sympatią, pierwszy alkohol – zna to każdy z nas. Dlaczego dla nas samych lepiej się nie kłócić z nastolatkiem? Jak przekonać dziecko do swoich opinii?
Zobacz więcej: Jak zachęcić dziecko do wychodzenia ze strefy komfortu? Kilka prostych rad

Jak rozmawiać z nastolatkiem?

Bliski przyjaciel czy obcy tyran?

Po sielankowym okresie dzieciństwa przychodzi czas na szalony okres dojrzewania. Tu dla wielu rodziców zaczynają się schody. Przecież moje dziecko nigdy takie nie było. Takie, tzn. jakie? Znasz swoje dziecko jak nikt inny. Jeśli do tej pory czegoś nie było widać to są dwie odpowiedzi na to pytanie – albo nigdy nie było bliskości między tobą a twoim dzieckiem lub twoim dzieckiem kieruje zwykły wstyd i strach przed niezrozumieniem oraz odrzuceniem. Zanim zaczniemy krzyczeć na dziecko, spróbujmy sobie przypomnieć, czego my nie znosiliśmy w tym, bądź co bądź wspaniałym okresie. Przypomnijmy sobie, jak nas irytowali rodzice, a co najważniejsze, dlaczego nas irytowali. Ciągłe pytania, gdzie, co, jak, po co, z ki, doprowadzały was do szału, wiec dlaczego sami robicie to swojemu dziecku?

fot. istock.com

Daj się dzieciakowi wytłumaczyć

Twój nastolatek wrócił do domu, ale nie tak od razu – musiał się spóźnić dwie godziny i nie odbierał telefonu. Oczywistością jest, że ty jako rodzic stworzyłeś w głowie najgorsze scenariusze, ale dla twojego dziecka to tylko „chwila spóźnienia”. Co robić w takiej sytuacji? Uspokój się, a jak już się uspokoisz, to zapytaj o powód spóźnienia. Może zamiast dobrze się bawić z kolegami, twoje dziecko ratowało komuś życie? Nie zakładaj od razu najgorszego. Potem stanowczo i wyraźnie nakreśl dziecku, kto rządzi w domu i jakie są zasady.
Zobacz więcej: Baby blues. Jak sobie z nim poradzić?

0

psychologia

Czy nauczyciel może czuć się spełniony w swojej pracy?

Brak ciepła i zaufania

Rodzice często myślą, że okres dojrzewania to 2-3 lata naprzemiennych kłótni i cichych dni, a potem jakoś pójdzie, że w końcu dojedzie do takiego momentu, że znów będziemy ze sobą normalnie rozmawiać. Niestety, życie takie nie jest. Człowiek jest istotą społeczną i potrzebuje więzi i bliskości, aby prawidłowo funkcjonować. Pęd, w którym żyjemy wymusza na nas oddawanie dzieci do żłobka, przedszkola, pod opiekę niań. Teoretycznie dzięki temu nasza pociecha ma rozwijać więzi społeczne. Nic bardziej mylnego. Dziecko do tworzenia relacji potrzebuje dorosłych, a nie rówieśników. Co więcej, muszą to być dorośli, którym ufa, których zna. Małe dzieci siłą rzeczy są uzależnione od dorosłych, nie mają wyrobionego swojego zdania i nie są dość samodzielne. Wszystkie błędy dorosłych wychodzą właśnie w okresie dojrzewania. Wychodzi na jaw dysfunkcyjny system, w którym żyły do tej pory.

Jak naprawić błędy i przyjaźnić się ze swoim dzieckiem?

Przede wszystkim zacznij zmiany od siebie – w końcu przykład idzie z góry, nigdy o tym nie zapomnij. Szczerze zainteresuj się swoim dzieckiem, dowiedz się, jakie ma hobby, co lubi robić w wolnym czasie. Pomyśl o swoim dziecku, jak o sobie, której nie znasz. Chcesz się o nim dowiedzieć jak najwięcej, prawda? Przestań ciągle pouczać, mówić co jest złe, a co dobre. Daj przestrzeń na popełnianie błędów, przemyślenia. Kiedy odbudowujesz relację z dzieckiem, każda krytyka spotka się z silnym oporem. Postaraj się nie przynosić złych emocji do domu. To bardzo ważne w budowaniu relacji z nastolatkiem, który w odróżnieniu od rodzica może przyjść do domu wzburzony. Daj mu przestrzeń do wygadania się, ale jednocześnie bądź wzorem pozytywnego człowieka