„Nie stać mnie na dziecko i bardzo mnie to boli!” - list czytelniczki

Od 4 lat jestem mężatką. To bardzo dobry związek pełen miłości i zaufania. Idealny, żeby pojawiło się w nim potomstwo. Niestety, uczuciami dziecka nie wykarmimy i nie zagwarantujemy mu godnego startu. Będę w tym momencie bardzo szczera. Aktualnie zarabiam niecałe 2,5 tysiąca złotych na rękę. To mało, ale i tak więcej, niż większość moich rodaków. Mąż podobnie. Razem to mniej, niż 5 tysięcy miesięcznie. Niestety, nie dostaliśmy mieszkania i samochodu, więc musieliśmy wziąć kredyty.

Spłacamy je sumiennie i potrwa to jeszcze wiele lat – samochód jeszcze przez 6 lat, mieszkanie – 26... Opłaty te pochłaniają większą część naszego budżetu. Jeśli przypadkiem nie wygramy w lotto, to mieszkanie spłacimy po pięćdziesiątce. Fantastyczna perspektywa. Nic, tylko rodzić dzieci. To i tak pozytywna perspektywa, bo zakładam, że będzie nas na to stać. Że nie stracimy pracy i nie trafimy na zasiłek. Dodatkowo, mąż pracuje na umowie o dzieło, bo w jego fachu inaczej się nie da. Płacimy więc dodatkowo kilkaset złotych miesięcznie na jego ubezpieczenie zdrowotne. Dodajmy do tego jedzenie, kino raz na miesiąc i inne niespodziewane wydatki.

fot. istock.com

Niektórzy mogą powiedzieć, że to i tak nieźle, bo niektórzy głodują. To prawda i bardzo mnie to boli. My jeszcze nie głodujemy, ale i tak nie jesteśmy szczęśliwi. Status finansowy nie pozwala nam z czystym sumieniem starać się o dziecko. A wiadomo, że to ogromne koszty. Kiedyś wyliczono, że to przynajmniej 100 tysięcy złotych przez pierwszych kilka-kilkanaście lat jego życia. Tyle to ja zarabiam przez 5 lat. Musiałabym tylko pracować i nic nie wydawać, żeby być spokojna. Wiem, jak ciężko jest moim koleżankom. Wcale nie cieszą się z becikowego. Szlag je trafia, że państwo tak o nas nie dba.

Płacimy ogromne podatki od wynagrodzenia, później od każdego najmniejszego zakupu, a kiedy chcemy dać państwu kolejnego obywatela, który później włoży do wspólnej kasy równie wiele pieniędzy, wtedy rzuca mu się tysiąc złotych na start. Co za to można kupić? Chyba nawet wózek jest droższy. Gdzie cała reszta niezbędnych rzeczy? Nie będę wyliczała całej listy zakupów, ale każdy rodzic wie, o czym mówię. To są tysiące złotych na samym początku. A gdzie cała reszta... I to nie są zachcianki, tylko sprawy niezbędne.

Zobacz więcej: Milenialsi nie uprawiają seksu - zapoznaj się z zaskakującymi wynikami badań!

Później okazuje się, że nie ma miejsca w publicznym żłobku czy przedszkolu. Często nie ma innego wyjścia i trzeba opłacić prywatną placówkę. Kolejne kilkaset złotych miesięcznie. Już nawet nie wspominam o tym, że jak wrócę do pracy po macierzyńskim, to przecież mogę dostać wypowiedzenie. W końcu matka nie jest już tak zaangażowana w swoje obowiązki, bo w domu czeka na nią dziecko. Znam takie historie z mojego środowiska i to prawdziwe dramaty.

Nie mam bogatych rodziców, którzy mogą mi w tym momencie pomóc. Podobnie jest z moim mężem, którego mama jest na najniższej możliwej emeryturze. To my powinniśmy im pomóc, a nie oczekiwać tego od nich. I często to robimy, kiedy znajdują się w dramatycznej sytuacji. A takie naprawdę bywają. Przy dziecku żylibyśmy w nędzy i trudno to inaczej nazwać. Nawet nie chodzi mi o własne potrzeby, bo byłabym w stanie się poświęcić. Bardziej boli mnie to, że dziecko wychowywałoby się w domu, w którym na wszystko brakuje.

W imię czego? Miłości? Niektórzy ulegają emocjom, rodzi się dziecko, pierwszy zachwyt opada, a trzeba jakoś związać koniec z końcem. Nakarmić, ubrać, zapewnić wszystko inne i jeszcze jakoś utrzymać dom. Nie wyobrażam sobie tego w naszej dzisiejszej sytuacji. Nic nie wskazuje na to, że nagle będziemy więcej zarabiać i móc się o nic nie martwić. Bardziej prawdopodobne jest to, że ktoś z nas straci pracę i nie będzie mógł jej znaleźć przez rok, dwa, kilka lat. Tak się przecież coraz częściej dzieje. A dziecko i szczęśliwa rodzina potrzebują spokoju. Nie ciągłego strachu o jutro.

Podzieliłam się moimi obawami z przyjaciółką. Stwierdziła, że przesadzam. Powinnam urodzić i jakoś to będzie. Wspaniałe pocieszenie – jakoś to będzie. Najpierw mam zostać mamą, a później się zobaczy. Nie chcę nic mówić, ale to mi przypomina eksperyment na żywym człowieku. A jak nie będzie, to co? Pomoc społeczna zapewni mi godny byt? Ktoś inny nakarmi, ubierze i zajmie się innymi potrzebami mojego dziecka? Już widzę jak mój kraj się tym przejmie. Będziemy kolejną niewydolną rodziną w statystykach. Niczym więcej.

fot. istock.com

Zobacz więcej: Miłość do dziecka determinuje większość życiowych wyborów…!

Jestem bardzo odpowiedzialną osobą. Czasami aż do przesady. Lubię mieć wszystko zaplanowane, przynajmniej ogólnie. Potrzebuję mieć pewność, że jestem na coś gotowa i nie będę tego żałowała. Nie chodzi o to, że urodziłoby się dziecko i żałowałabym tego. Na pewno nie, bo miłość jest silniejsza od wszystkiego. Mogłabym jedynie żałować, że mieszkam w takim państwie, że zdecydowałam się na potomstwo w złym momencie, że nasze życie nie będzie wyglądało normalnie. Właśnie z miłości nadal nie jestem matką, chociaż o niczym innym bardziej nie marzę.

Wiem, że dzieci rodzą się w różnych rodzinach. Wiele z nich nie ma na bieżące wydatki, ale rodzice jakoś o tym nie myślą. Zdarzyło się, to jakoś będzie. A zazwyczaj jest biednie, nerwowo, a wręcz tragicznie. Jak można dzisiaj w Polsce odpowiedzialnie zdecydować się na potomstwo? Nie wiem. Mnie zwyczajnie na to nie stać.

Dominika