Usypianie mojego 2-letniego synka to koszmar! Nie radzę sobie z tym…- list czytelniczki

Ostatnio doszliśmy jednak z Piotrkiem do wniosku, że przestaniemy robić cyrk przy usypianiu Juniora i nauczymy go zasypiać samodzielnie: bez tej całej otoczki. Sądziliśmy, że dzięki temu zyskamy wieczorem trochę czasu dla siebie. Mały będzie słodko spał, a my nadrobimy zaległości w byciu mężem i żoną.

Zobacz więcej: Co zdradzają dziecięce rysunki?

Swój plan wprowadziliśmy w życie tydzień temu. Położyliśmy Bartusia do łóżeczka, ucałowaliśmy go, przykryliśmy kocykiem, daliśmy do przytulenia ulubioną maskotkę i… wyszliśmy z pokoju. Junior oczywiście natychmiast zaczął płakać wniebogłosy i mnie wołać. Postanowiłam być jednak twarda i nie brać go na ręce. Siedziałam zapłakana pod drzwiami i modliłam się o to, żeby się uspokoił i zasnął. Piotrek natomiast chodził po korytarzu z zaciśniętymi ustami i nie wydusił z siebie nawet słowa.

Koszmar trwał prawie całą noc. Ja nie zmrużyłam oka, a Piotrek zasnął na chwilę, bo następnego dnia szedł do pracy i musiał pospać chociaż kilka godzin.

Kolejnego wieczoru stwierdziliśmy, że kontynuujemy nową metodę usypiania Bartka. Znowu buzi, kocyk, przytulanka i do widzenia. I znowu to samo: Mały płakał i mnie wołał, a ja siedziałam skulona w łazience i ryczałam.

Jestem załamana, bo to trwa już tydzień i nie zanosi się na to, że Bartek zacznie zasypiać samodzielnie. Serce mi pęka, jak słyszę jego błagalne wołanie, ale z drugiej strony wiem, że to dla naszego wspólnego dobra.

Powiedzcie mi proszę, czy jest jakaś nadzieja, że Bartuś wreszcie zacznie samodzielnie zasypiać? W jaki sposób Wy usypiacie swoje dzieci?

Czasem czuję się jak wyrodna matka, ale przecież nie możemy z mężem ciągle robić cyrku przy usypianiu synka…

Liczę na wasze rady i wsparcie, Kinga