Drogie Mamy, piszę, bo mam problem, z którego nie mogę się wyżalić nikomu w rodzinie czy też koleżance, bo po prostu wstydzę się powiedzieć o tych obawach głośno. Chodzi o mojego męża, który - powiedzmy to sobie szczerze, jest brzydki.
Darek nie jest ani wysoki, ani dobrze zbudowany, a na domiar złego ma paskudny nos - szeroki i asymetryczny, jakby go ktoś obił i się krzywo zrosło. Mimo to bardzo go kocham i nie wyobrażam sobie być z kimkolwiek innym, ale co tu kryć - martwię się o geny dziecka.
Modlę się, żeby urodę miało po mnie, choć wiem, że już nic nie zaradzę, co się miało stać, już się stało! Ale będzie mi przykro patrzeć, jak dorasta i widzieć, że miało genetycznego pecha, bo akurat w mojej rodzinie wszyscy są ładni - zgrabni, w miarę wysocy, szczupli. Tym gorzej, jeśli urodzi się dziewczynka...
Ciekawa jestem, czy myślałyście o tym, jak same byłyście w ciąży. Tylko mi nie mówicie, że wasi mężczyźni są tacy piękni!
Przeczytaj również:
Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie.
Więcej szczegółów w naszej