Czy mężczyzna powinien być przy porodzie do końca? - list czytelniczki

Dla nas był to oczywisty, prawdziwy, wielowymiarowy dzień narodzin. Wraz z Michałkiem narodziliśmy się my, znów, na nowo - My Rodzice.

Czy mężczyzna powinien być przy porodzie do końca? - list czytelniczki

Kiedy Malutki znalazł się na moim brzuchu, zdołałam tylko zawołać: Alleluja! Nie wierzyłam, że to już, że dałam radę, że 9 miesięcy już minęło, że nastąpił TEN moment. Kiedy Michałek spojrzał mi w oczy (choć wiadomo, że niewiele widział, to jego buźka skierowana była w stronę mojej twarzy, a oczka miał szeroko otwarte), poczułam się wręcz troszkę onieśmielona. Mały człowiek, nowe życie, nowy los, a ja go przytulam, karmię, kocham. Ja – Mama. Oszołomiona szczęściem.

Emocjonujące było to, że w końcu go zobaczyliśmy! Jego rysy, nosek, włoski, paluszki. Nareszcie! Całą ciążę byliśmy niesamowicie ciekawi, jak będzie wyglądał. Czy będzie ładny? Czy duży? Czy podobny do kogokolwiek z nas? Zaspokojenie tej ciekawości było bardzo przyjemne :).

Cieszę się i nie wyobrażam sobie teraz, by mogło być inaczej, że powitaliśmy synka na świecie oboje. Że mąż był wciąż przy mnie, że nic mu nie umknęło, że mógł przeżywać to, co ja. Oczywiście po swojemu.

Zobacz więcej: Pierwsze dni po urodzeniu dziecka - co warto wiedzieć o waszych wspólnych, pierwszych dniach?

Tyle razy słyszałam historie o urazach psychicznych, jakie partnerzy rodzących mam wynoszą z porodówek. Staram się to zrozumieć, ale na szczęście, dla mnie te wszystkie opowieści to totalne science fiction. Wielu znajomych nie polecało nam w ogóle porodu rodzinnego. Niektórzy radzili, aby mąż towarzyszył mi na początku, ale bym w ostatniej fazie porodu była sama. Zdecydowaliśmy w końcu, solidnie wcześniej to omawiając, że nie rozstaniemy się ani na moment. Mój mąż przede wszystkim nie wyobrażał sobie, że mógłby uronić choć sekundę z pierwszych chwil na świecie naszego synka.

A po wszystkim usłyszałam od niego: „Jesteś taka piękna, taka dzielna, taka moja…” :).