Rodzice są bezradni. Bunt 8-latka może być trudniejszy niż nastolatka

O buncie 2-latka wiemy nieomal wszystko, zdecydowanie mniej mówi się o buncie 8-latka. A to kluczowy moment w rozwoju dziecka, które nie jest już przedszkolakiem, ale nie wkroczyło jeszcze w wiek nastoletni. Odkrywa swoją odrębność, buduje poczucie sprawczości i coraz mocniej identyfikuje się z grupą rówieśniczą. Jak wspierać 8-latka, by nie hamować i tłumić rozwijającej się w nim niezależności?

Jak wygląda bunt 8-latka?

Jak wynika z badania przeprowadzonego przez OnePoll na zlecenie Mixbook spośród 2 tys. ankietowanych - 8 lat to najtrudniejszy wiek na wychowywanie dzieci. Niektórzy rodzice określili go nawet mianem „nienawistnej ósemki”. I w sumie nic w tym dziwnego, bo 8-latek potrafi swoim zachowaniem wyprowadzić z równowagi najbardziej cierpliwego rodzica.

Jak objawia się bunt? To nie są już ataki złości, ale przede wszystkim ignorowanie próśb, opryskliwe odpowiedzi, powoływanie się na autorytet kolegów ze szkoły. Dziecko nie jest chętne do przerwania zabawy lub aktywności, którą lubi i często reaguje niezadowoleniem, gdy musi zrobić coś innego. Trudniej namówić je do współpracy, zwłaszcza związanej z konkretnymi obowiązkami, takimi jak odrabianie lekcji czy pomoc w domu.

Jak przekonuje amerykańska psycholożka Susanne Ayers Denham, 8-latek coraz częściej testuje granice ustalone przez dorosłych. W tym wieku „bunt polega na znalezieniu sposobu na wyrażenie siebie”.

wychowanie

4 typy przywiązania - o tym powinna wiedzieć każda matka!

Strategie radzenia sobie z buntem 8-latka

Na początek rodzic musi zrozumieć, co dzieje się z jego 8-latkiem. Za buntem kryje się bowiem potrzeba kontroli i niezależności - dziecko chce mieć wpływ na swoje życie i podejmować własne decyzje. Zaczyna też zadawać sobie pytania: "Kim jestem?", "Co lubię?", "Jakie są moje mocne strony?". Sprawdza, jak daleko może się posunąć i jakie będą konsekwencje. Jednocześnie nadal jest dzieckiem, szuka więc uwagi i jeśli jej nie otrzymuje, to może próbować zdobyć ją poprzez niewłaściwe zachowanie.

Praktyczne wskazówki dla rodziców

1. Ustal jasne i realistyczne zasady. Dostosuj oczekiwania do wieku i możliwości dziecka, wyjaśnij, co dokładnie kryje się za każdą zasadą. Nie bądź jednak zbyt rygorystyczna/y - oczekiwania wobec 8-latka powinny być większe niż wobec przedszkolaka, ale mniejsze niż wobec nastolatka.
2. Dawaj wybór w różnych sytuacjach. Na przykład, czy chce posprzątać pokój zaraz po zabawie, czy przed kąpielą, co chce zjeść, jaką książkę chce przeczytać na dobranoc. Jeśli dałaś/eś dziecku możliwość wyboru, uszanuj jego decyzję, nawet jeśli nie do końca ci się ona podoba. Poczucie kontroli zmniejsza potrzebę buntu.
3. Ogranicz liczbę „nie” w ciągu dnia. Zbyt wiele zakazów prowadzi do frustracji. Bądź elastyczna/y w kwestiach, które mają mniejsze znaczenie, np. późniejsze położenie się spać w weekend.
4. Zachowuj cierpliwość. Nie wszystkie konflikty są warte twojego czasu i energii. Zastanów się, które zachowania naprawdę wymagają interwencji. Jeśli bunt dotyczy błahostki i jest chwilowy – odpuść. Pozwól swojemu 8-latkowi na popełnianie błędów, wkraczaj wtedy, gdy jest to konieczne.
5. Słuchaj i rozmawiaj. Zachęcaj do wyrażania uczuć słowami, a nie poprzez zachowanie. Zadawaj raczej otwarte pytania, w stylu: „Jak się czujesz?”, zamiast: „Czy wszystko jest w porządku”. Mów też o swoich emocjach. Jeśli zachowanie dziecka sprawia ci przykrość, powiedz mu to. Pomoże to zbuntowanemu 8-latkowi zrozumieć wpływ jego zachowania na innych.
6. Idź na kompromis, gdy możesz. W tym wieku szczególnie musisz pokazać dziecku, że jego zdanie się liczy. Bądź otwarty na alternatywne rozwiązania - czasem pomysł 8-latka może być równie dobry jak twój. Ucz sztuki negocjacji, bo kompromis to nic innego jak lekcja elastyczności.
7. Daj mu przestrzeń. 8-latek coraz częściej będzie potrzebował chwili samotności. Spróbuj nie kontrolować każdego aspektu jego życia. Może to jest też odpowiedni czas, by zacząć pukać do pokoju dziecka, zanim wejdziesz do środka.
8. Pozwól mu na swobodę. Bunt 8-latka rodzi się też z nadmiernej rodzicielskiej kontroli, gdy tymczasem dziecko potrzebuje więcej niezależności. Dobrym rozwiązaniem jest mówienie dziecku, co może robić, niż koncentrowanie się na tym, czego nie może, np. zamiast powiedzieć: "Nie graj w piłkę w domu", powiedz: "Poćwicz na zewnątrz".
9. Nie bierz tego do siebie. To rada, którą każdy rodzic usłyszy od psychologa – działania twojego 8-latka nie są skierowane przeciwko tobie. Jego celem nie jest wyprowadzenie dorosłego z równowagi, po prostu w ten sposób poszerza granice swojej niezależności i pokazuje swoją odrębność.