Problem z tożsamością płciową dziecka - jak je rozpoznać?

Karolina zawsze wolała towarzystwo chłopaków. Na początku tłumaczyłam to sobie tym, że w sąsiedztwie nie ma dziewczynek w jej wieku. Za to chłopaków jest kilku. Nauczycielka w szkole również zwróciła mi uwagę, że mała nie za bardzo dochodzi do porozumienia z dziewczynkami i najchętniej spędza czas z kolegami. Może po prostu przyzwyczaiła się bardziej do męskiego towarzystwa i tak zostanie. Trudno powiedzieć. Pedagog szkolna nie wyraziła zaniepokojenia, po prostu pytałam się o Karolinę i wtedy mi powiedziała. Ogólnie nic nie wzbudziło jej podejrzeń. Tylko to wyróżnia moje dziecko spośród innych dziewczynek.

Karolina na początku nie protestowała, gdy Joanna ubierała ją w sukienki i robiła dziewczęce fryzury, chociaż gdy miała wybrać strój, preferowała spodnie. Jeżeli chodzi o zabawki, bawiła się zarówno lalkami, jak i samochodzikami. Dlatego matka, pomimo rodzącego się w głowie niepokoju czy też przeczucia, nie zakładała najgorszego. Kilka dni temu sytuacja się zmieniła. Karolina powiedziała coś co totalnie zaskoczyło Joannę i ta nie wiedziała do końca jak się zachować!

- Jak każdego wieczoru siedziałam w kuchni i czytałam gazetę. Nagle weszła Karolina i oznajmiła, że ma do mnie prośbę. Chciała, żebym zaczęła mówić do niej Karol, a nie Karolina. Na początku myślałam, że się przesłyszałam, ale nie – moja córka stała w progu i z poważną miną poprosiła, żeby zaczęła się do niej zwracać jak do chłopaka. Pierwsze, co zrobiłam, to zapytałam, dlaczego.

Mała odparła, że Karol bardziej jej się podoba i chciałaby być chłopcem, a nie dziewczynką. Nie wiedziałam, co jej odpowiedzieć. Wypytywałam dalej. Karolina stwierdziła, że nie lubi dziewczyn, bo dziewczyny są głupie. Poza tym lubi woli grać w piłkę, a dziewczyńskie zabawy są nudne. Na koniec dodała, że żałuje bycia dziewczynką.

Joanna jednak nie spełniła prośby córki: Po prostu nie jestem w stanie. To chore, nienormalne. Nie przejdzie mi przez usta imię Michał. Michalina zrobiła awanturę, zaczęła tupać, krzyczeć, a potem zamknęła się w pokoju. Na odchodne krzyknęła, że jeszcze zobaczymy, bo koledzy już ją tak nazywają. Następnego dnia po tej rozmowie odmówiła założenia sukienki. Pozwoliłam jej na spodnie. Bardziej odebrałam ten kaprys jako bunt przeciwko niespełnieniu żądania niż faktyczną niechęć do dziewczyńskich rzeczy, ale nigdy nie wiadomo. Może te upodobania wraz z czasem stają się silniejsze?

0

rozwój dziecka

Opanuj się i nie krzycz na swoje dziecko... To jest możliwe!

Pomoc psychologa - kiedy jest konieczna?

Mama Karoliny bardzo się przejęła jej życzeniem. Zapytała o zdanie bratową, której ufa i która skończyła psychologię: Sylwia powiedziała, że na razie jest za wcześnie, aby stwierdzać, że ona czuje się chłopcem. Podobno wiele dzieci przejawia w dzieciństwie fascynację drugą płcią w takim sensie, że np. dziewczynki bawią się samochodzikami i wolą ubierać w chłopięce rzeczy. Nietypowe zachowanie przechodzi wraz z wiekiem, ale pewności nie ma. Zdaniem Sylwii może też wynikać z przebywania wśród chłopców od wczesnego dzieciństwa. Z drugiej strony uznała za niepokojące, że kazała się nazywać Karolem, a nie Karoliną. Gdy zapytałam ją, czy lepiej będzie, jeżeli spełnię prośbę córki i zacznę nazywać ją męskim imieniem, doradziła, abym zwracała się do niej „kochanie”, „moje dziecko” itd. W ten sposób jej nie urażę i nie zrobię nic wbrew sobie.

Niestety mój mąż w ogóle się tym nie przejął. Uznał to za wymysł Karoliny. Mam wrażenie, że nie dostrzega zagrożenia i jest bardziej rozbawiony jej zachowaniem. Zostałam z tym zupełnie sama. Bratowa powiedziała, że trzeba czekać. Znalazła mi namiary na kilku dziecięcych psychologów, którzy mogą pomóc zweryfikować, czy mam się czym martwić, ale prawdopodobnie powiedzą coś podobnego. Dopiero gdy Karolina podrośnie, diagnoza będzie możliwa.

Joanna nie wie, jak wytrzyma w niepewności kilka lat: Przeglądałam strony internetowe na ten temat i przeczytałam podobne opinie. Wszystko może się zmienić, ale może też zostać tak, jak jest. Nikomu oprócz męża i bratowej o tym nie mówiłam. Wstydzę się i boję, ale pewnie sprawa wyjdzie na jaw, skoro Karolina poprosiła kolegów, żeby nazywali ją Karolem. Zastanawiam się, czy człowiek się z tym rodzi, czy to ja popełniłam błąd. Jeśli tak, nigdy sobie tego nie wybaczę. Na razie sytuacja nie jest za wesoła. Karolina stanowczo odmawia noszenia sukienek i pochowała wszystkie lalki do kąta. Pozwalam jej na wszystko, bo nie chcę stracić z nią kontaktu. Do męża odnosi się normalnie, ale w stosunku do mnie bardzo się zmieniła. Mąż gra z nią w piłkę i nie traktuje jak typowej dziewczynki. Może to jej się tak podoba. Zresztą nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć.

Czy miałyście podobne doświadczenia? A może słyszałyście o takich przypadkach? Czekamy na wasze komentarze!