"W dniu 18. urodzin chcę zajść w ciążę"!

Ze wszystkich stron słyszymy o dramatycznym tempie starzenia się polskiego społeczeństwa. Obywatele żyją coraz dłużej i umierają, a nowych wcale nie przybywa. Z roku na rok jest nas coraz mniej, a prognozy mówią o tym, że za 10-20 lat populacja zmniejszy się nawet o kilka milionów osób. Zachęty takie jak program „Rodzina 500 plus” jednak nie odwrócił tej tendencji.

Młode Polki nie chcą albo nie czują się gotowe na powiększenie rodziny. Wynika to z trudnej sytuacji na rynku pracy, niskich zarobków, rosnących cen mieszkań i życia. Wsparcie w wysokości 500 zł miesięcznie to zaledwie kropla w morzu potrzeb. Ale nie dla niej. Iwona ma dopiero 17 lat i od dłuższego czasu myśli o zostaniu mamą. Nie jest z tym sama, bo jej chłopak też chciałby jak najszybciej zostać rodzicem.

Chcę być mamą!

Nastolatka za miesiąc zostanie pełnoletnia. Według niej to najlepszy moment na przejście od planów do czynów.

Statystyki pokazują, że rodzimy coraz mniej dzieci, a decyzję o powiększeniu rodziny odkładamy średnio do trzydziestki. Wiesz z czego to wynika?

Gdybym nie miała siostry w takim wieku, to podejrzewałabym, że to z lenistwa. Ale chyba nie do końca o to chodzi. Ona ma 31 lat, od dwóch jest mężatką i jeszcze nie zostali rodzicami. Podobno bardzo chcą, ale czekają na lepsze czasy. Żadne z nich nie zarabia jakoś super, oboje boją się utraty pracy, mieszkają w wynajętym mieszkaniu, a nasze rodziny nie są bardzo bogate, żeby im pomóc. To jest strach nie przed rodzicielstwem, ale przed biedą i brakiem warunków.

Jesteś od niej znacznie młodsza, nie pracujesz jeszcze, żyjesz w nieformalnym związku i pozostajesz na utrzymaniu rodziców, a jednak nie ma w tobie takich obaw.

Nie powiedziałabym, że się nie boję. To chyba całkiem normalne, kiedy na świecie ma się pojawić nowe życie. Jasne, wolałabym być już po ślubie, mieć świetną pracę i duże mieszkanie po dziadkach. Może kiedyś do tego dojdzie, ale nie uśmiecha mi się czekać jeszcze 10 albo więcej lat. Tak naprawdę o dziecku myślę na poważnie od dawna. Czuję instynkt, który działa jak powołanie. Czasem dziewczyna czuje, że musi zostać zakonnicą, bo tego chce od niej Bóg. Ja czuję, że powinnam zostać mamą.

Nie uważasz, że byłoby to łatwiejsze, gdybyś najpierw stała się w pełni samodzielna i niezależna od rodziców?

Na pewno, ale jestem z tych osób, które mają w sobie dużo optymizmu. W każdej sytuacji myślę, że jakoś to będzie. Teraz też. Rodzice mnie nie odtrącą, bo zaszłam w ciążę. Rodzina chłopaka również się nas nie wyrzeknie. Pomogą, jak mogą, a my zajmiemy się resztą. Odchowam dziecko i pójdę do pracy, a on już zacznie działać. Jest o 2 lata starszy, więc można go normalnie zatrudnić.

Zobacz również: Tym zdjęciem ma zniechęcać do rodzenia dzieci. Nie wszyscy docenili jej szczerość

Czy rodzice są świadomi waszych planów?

Tylko trochę. Wspominałam wiele razy, że chciałabym mieć dzidziusia, ale mama tylko się śmiała. Raczej nie wierzą, że świadomie zajdę w ciążę. Ale przecież wpadki się zdarzają, więc w razie czego będę mogła powiedzieć, że tak jakoś wyszło. W rzeczywistości mamy już wszystko ustalone. W dniu moich osiemnastych urodzin rozpoczniemy starania. Będę już oficjalnie dorosła, więc może łatwiej będzie im się z tym pogodzić. To taki mój prezent. Najlepszy, jaki mogę dostać od chłopaka.

Twoje rówieśnice marzą raczej o nowym komputerze albo samochodzie.

Czyli nie jestem żadną materialistką. Takie rzeczy są fajne, ale to tylko przedmioty. Wreszcie się znudzą i wylądują na wysypisku. Dziecko będzie ze mną już zawsze. Pewnie niektóre koleżanki się ode mnie odsuną, ale to jest przecież moje życie. Niczego od nich nie chcę. Przydałoby się tylko zrozumienie i akceptacja, ale nie mogę ich do tego zmusić. Będzie, jak będzie. Nigdy nie chciałam płynąć z prądem.

Za rok powinnaś zdawać maturę, ale twoje najbliższe plany mogą to uniemożliwić. Nie lepiej zaczekać?

Mam nadzieję, że jakoś uda się to pogodzić. Chciałabym chodzić do szkoły tak długo, jak to możliwe. Zamierzam się solidnie przygotować. Jak w maju nic z tego nie wyjdzie, to spróbuję w sierpniu. Albo rok później. Na pewno nie będę mamą bez żadnego wykształcenia, która siedzi na zasiłku. Mam znacznie ambitniejsze plany.

Twierdzisz, że to świadoma decyzja i wasz wspólny, dobrze przemyślany plan. Myślisz, że inni w to uwierzą?

Chyba tego boję się najbardziej. Jak już zajdę w ciążę i się wyda, to wszyscy będą gadali, że wpadłam. Nie umiemy się zabezpieczać, patologia, bezmyślność i w ogóle. Wolałabym żyć w czasach, kiedy moje babcie były młode. Wtedy 18-letnia mama to było coś zupełnie normalnego. Nie dlatego, że przypadkiem zaciążyła, ale to była naturalna kolej rzeczy. Teraz wszystko odkładamy na później i nie rozumiemy tych, którzy nie chcą tak długo czekać. Sama znam dziewczynę z równie silnym instynktem macierzyńskim, co ja. Ona już się spodziewa dziecka.

Jesteś pewna, że chcesz zostać mamą. Czy masz taką samą pewność, jeśli chodzi o chłopaka, z którym to planujesz?

On też tego chce i nie - nie boję się, że nagle zmieni zdanie i mnie zostawi samą z tym wszystkim. Zaraz będzie miał 20 lat, a znamy się od dwóch. Zauważyłabym, gdyby nie nadawał się na ojca. Jest wręcz odwrotnie, bo stał się jeszcze bardziej odpowiedzialny i zaradny. Gdyby dało się to połączyć, to chętnie wyszłabym za niego tuż po urodzinach. Myślę, że oświadczy się od razu, jak tylko zobaczy pozytywny wynik testu. Wierzę w miłość na całe życie i on jest mi pisany.

Gdzie konkretnie będziecie mieszkać i z czego żyć?

Gdyby to był największy problem, to mało byłoby małżeństw na świecie. Powtórzę się, ale jakoś to będzie. Jak dwie osoby naprawdę się kochają, to są w stanie góry przenosić. A czasami trzeba pójść na żywioł. Czekam na urodziny i mam nadzieję, że niedługo będę mogła się pochwalić dobrą nowiną.

Przeczytaj również:

• Oto idealny wiek na to, aby zajść w ciążę. Jest tylko jeden problem...
• „Kto powiedział, że nastolatka będzie gorszą matką od 30-latki?”. Ciężarna licealistka zabrała głos